موسیقی در ذات خود بیانگر احساسات و افکار گوناگون انسانی است. هزاران سال است که قبایل و ساکنان کشورهای مختلف توانسته اند جنبه های مختلف موسیقی را کشف کنند و به شیوه خود آن را پرورش دهند، تاریخ تلخ و شیرین مردمان خود و آنچه به آنها نزدیک بوده است در قالب این تحویل ناب. the art of listening در ادامه این مطلب از سایت موزیک باران تفاوت موسیقی اصیل ایرانی و موسیقی غربی را از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام بخوانید.

موسیقی اصیل ایرانی

موسیقی سنتی ایرانی که به موسیقی سنتی ایرانی نیز معروف است و موسیقی دستگاهی اعم از سازها و آوازها و سرودها از سالهای قبل از میلاد مسیح تا به امروز دوشادوش هم در گفتار مردم ایران جریان داشته و چه شیرین است ساده و قابل درک است، امروز در دسترس است.

بیشتر آسیای مرکزی؛ افغانستان؛ پاکستان؛ آذربایجان؛ ارمنستان؛ ترکیه و یونان بر این موسیقی تأثیرگذار بوده و هر کدام در شکل گیری این موسیقی تأثیرگذار بوده اند.

از نوازندگان یا به عبارتی نوازندگان ایران باستان می‌توان به «باربد» اشاره کرد. از «نکیسا» و «رامتین» یاد کرد. موسیقی اصیل ایرانی یکی از قدیمی ترین سبک های موسیقی از دوران باستان تا به امروز است.

علاوه بر این، در اکتبر 2008، «خطوط موسیقی اصلی» به عنوان اولین فایل مستقل ایران در فهرست میراث جهانی ناملموس به ثبت رسید. دانلود آهنگ خارجی

تفاوت موسیقی ایرانی با موسیقی غربی

موسیقی ایرانی هفت ساز و پنج آواز دارد که هر کدام از این سازها سطح مخصوص به خود را دارند. کلمه «گام» که از موسیقی غربی گرفته شده است، برای نشان دادن تفاوت این دو نوع موسیقی به ویژه در زمینه این شباهت به کار می رود.

تفاوت گام ها و فواصل در موسیقی غربی و سنتی

تفاوت اصلی موسیقی سنتی ایرانی با موسیقی غربی استفاده از نمایشگرهای کوچک در موسیقی ایرانی است. میکروتون به فاصله ای اطلاق می شود که کوچکتر از نیم تن است.

قابل درک است که در گذشته سیستم کوک موسیقی غربی شامل آهنگ‌های کوچک می‌شد، اما با انتقال به دوازده درجه از کوک‌های خلق و خوی برابر، دیگر جایی برای خردسالان در موسیقی اروپایی وجود نداشت. به همین دلیل است که امروزه کوچکترین فاصله موسیقی در موسیقی غربی یک نیم قدم است.

با این حال، مشخصه بیشتر سازهای ایرانی وجود پرده کوچک است (که گاهی به آن «ربع پرده» می گویند، اما در عمل ممکن است دقیقاً روی یک چهارم پرده تنظیم نشود. استفاده از این فواصل حسی متفاوت در موسیقی ایرانی و البته سایر فرهنگ های موسیقی شرقی مانند موسیقی ترکی و عربی ایجاد می کند.

سرهنگ علینقی وزیری که یکی از مهم ترین افراد در عرصه موسیقی ایرانی است، با ایجاد علائم زمان «سوری» و «کورون» ابتدا ردیف های موسیقی ایرانی را به صورت نت نوشت.

مونوفونیک آتاناپی پلی فونیک

در موسیقی غربی، تقویت عمودی (چند رشته صدا در هر قسمت) بسیار مهم است. این خاصیت به دو صورت هوموفونیک (با یک صدا به عنوان ملودی اصلی و بقیه صداها به عنوان هارمونی برای آن صدا) و چندصدایی (با چندین صدا یا ملودی و ریتم های مستقل) قابل مشاهده است.

از سوی دیگر موسیقی سنتی ایرانی آهنگین تر است و فراز و نشیب ملودی، نت ها و آواهای اجرا به آن مفهوم کلی می دهد. در واقع نوع خاصی از هارمونی را در اجرای سنتی و دیرهنگام موسیقی سنتی ایران می توان یافت.

تجهیزات

آلات موسیقی ایرانی عمدتاً از مواد طبیعی مانند چوب و چرم ساخته می شود و از قطعات فلزی و سفالی استفاده می شود. سازهای موسیقی ایرانی را می توان به دسته های زهی، زهی کوبه ای و کمانی تقسیم کرد.

وی بر سازهای زهی مانند: سازهای زهی، سه تار و قانون تاکید کرد. سازهای زهی را می توان سازهای تنبور و تنبک و سازهای زهی آرشه ای، ویولن یا قیچک نیز نامید.

سازهای رایج در موسیقی غربی با سازهای سنتی ایرانی بسیار متفاوت است. سازهای رایج در موسیقی غربی عبارتند از: ویولن، پیانو، ویولا و چنگ.

محتوا و موضوع

به طور کلی باید گفت که موسیقی ایرانی بیشتر از موسیقی غربی به جنبه های معنوی و معنوی می پردازد. هنر، ادبیات، مذهب و تصوف در فرهنگ ایرانی پیوندی عمیق و ناگسستنی دارند که یکی از بهترین نمونه های آن موسیقی کشورمان است.